Ik dacht als ons meisje "plezier" heeft en geniet, is het goed. O wat kan je je vergissen in jezelf... Donderdagnacht om half vier was Fabien al wakker, hoofdpijn, buikpijn en toch ook heel blij. Want vandaag, ja vandaag was HAAR FEESTJE! Nieuwe kleren aan (Mam waarom alleen als je jarig bent en niet op een afscheidsfeestje? Ja geen idee, dus nieuwe kleren zelf uitgezocht), make up op, het is immers een feestje. Lekker luchtje op "Justin Bieber". Traktaties mee, tekeningen en taart voor de juffen/meester mee.
Glimlach op en om 8 uur al richting school. Wat was ons meisje blij, maar wat hadden wij een knoop in de maag! Eenmaal in de klas, stond ze volop in de belangstelling, hier een tekening, daar een kadootje. Mooie woorden van ouders/kinderen: "Bedankt, voor alle mooie momenten die jij mij gegeven hebt Fabien". Probeer het dan maar eens droog te houden. En ons dametje zat alleen maar te stralen, precies zoals ze is!
Rond elf uur begon haar afscheid, wat was het leuk en gezellig. Ze kreeg een mooie collage van alle kindjes bij wie ze vanaf groep 1 tot groep 4 heeft gezeten. Wat een mooie blijvende herinnering is dit zeg. Allemaal hadden ze een tekening/briefje gemaakt, die mooi gebonden was als een boek. Al met al echt verwend. Maar dan komt toch het afscheid. Langzaam aan verzamelde de meeste juffen/meesters zich in haar lokaal, en liepen met ons samen naar buiten. Daar werd ze als een echte prinses uitgezwaaid.......snik......
En toen moesten we nog naar de nieuwe school om haar meubeltjes te brengen, zodat ze maandag ook echt kon beginnen. Wat word je dan weer met twee benen op de grond gezet. Zo sta je te lachen en te zingen en zo word je weer geconfronteerd met die harde werkelijkheid. Die werkelijkheid die de hele ochtend niet "zichtbaar" was.
Maar maandag ochtend rond 8.20 uur stond toch echt het taxibusje voor de deur, voor onze Kanjer! Blij, lachend en zingende stapte ze in, nog even snel zwaaien voor de hoek en dan................weg, uit het zicht. Zeven jaar lang, waarvan de laatste drie jaar zeer intensief heb ik voor haar gezorgd. Geen pilletje, drankje, pijntje heb ik gemist en nu..............ja nu stond ik letterlijk met lege handen, en een bonkende hoofdpijn! Om half vijf zou ze weer thuis zijn, uhh, hoezo zo laat, gaan jullie nog via de speeltuin of zo. Wat een lange dagen. En dan begint het wachten, met de ziel onder de armen zat ik thuis. De uren kropen voorbij en ik ach ik zat ze af te tellen. Nog 5 uur, nog 4, 3, 2, en toen ineens 5 over half 5, kwam ze de straat in rijden. Weer net zo lachend en zingend als toen ze vanochtend ging. Maar eenmaal binnen, was daar de werkelijke Fabien. Huilen, boos, schreeuwend. Hoe was het schat? Ik praat niet tegen je, ik zeg niks. Waarom niet schat? Je hoort me toch.......
Heel begrijpelijk die boosheid en die opgekropte frustratie. Met alles wat er voor haar veranderd is............ Maar dat wil niet zeggen dat ik weet hoe ik daar mee om moet gaan. Maar in de loop van de avond, vertelde ze dat ze het heel leuk op school heeft gehad. Ze hadden grapjes gemaakt in de klas, ze had gegymt, gespeeld. Wat een positieve verhalen! Maar wat raakte dat me ook. Onze meid, zo'n ander leven in twee dagen tijd, en dan zo tevreden over school. Zelfs de busrit vind ze leuk. Wat ben ik blij, dat zij een goed gevoel heeft bij dit alles, en mijn gevoel, ach dat komt ooit ook nog wel eens goed.
Wat ben ik super, super trots op haar!
Wat ben ik trots dat ik van dat meisje haar moeder ben! En dat gevoel is
BEREGOED!!!!!!
Lieve samen,
BeantwoordenVerwijderenVorig jaar ontmoete wij elkaar op het strand van Renesse. We zaten toen net als jullie in een huisje van Gaandeweg. Weet je nog de 2 mama's met 3 kids. Waarvan 1 kanker had gehad en ze het bij de oudste dachten dat hij kanker had. Gelukkig bleek dit niet zo te zijn.
Af en toe nog een blik op hyves en zag dat jullie inmiddels een blog bij hielden.
Ondanks dat bij onze Mees de kanker weg is zijn jullie een heel klein stapje voor op ons...
Hoe dat zo??? Nou Mees gaat binnenkort ook naar een andere school. de Mytylschool, en niet omdat hij het normale basisonderwijs verstandelijk niet aan zou kunnen maar omdat hij het niet trekt door zijn vermoeidheid. We hebben va groep 3 geknokt om hem op zijn vertrouwde school te houden en nu net in groep 7 gaat het dan toch niet meer. (helaas hebben wij het gevoel dat school zijn/ons probleem ook nog eens niet helemaal snapt maar dat ter zijde). De intake loopt vollop en we weten eigenlijk al wel dat hij daar gepplaatst gaat worden maar hoe snel dat kan nog niet. Dat hangt af van alle bureaucratie die er ook nog eens bij komt kijken.
Wat herken ik jou gevoel en pijn om je kindje uit zijn vertrouwde omgeving weg te moeten trekken na wat ze allemaal al mee hebben gemaakt nu dit ook nog.
Hou je taai bij deze stap, en ik weet dat we het beste voor onze kids voor hebben en Fabien en Mees zijn net zo flexibel als altijd, en je zal zien ze gaat nog meer opbloeien!
X Diane (de kleinste van de 2 mama's)