Boven aan jou wensenlijstje stond al heel lang een vakantie naar Turkije
(2x eerder ben je er geweest, de laatste keer net voordat je ziek werd).
En wat zouden wij deze wens graag in vervulling zien.
En nu kan ik zeggen: "YES, het is gelukt!!!".
Wat zal ik erover schrijven (wat de mensen willen lezen, of hoe ik het als moeder ervaren heb.................). Deze blog is uiteindelijk voor jou schatje om terug te lezen hoe wij als gezin dit beleven, dus toch...... mijn ervaring.
Lieve schat, wat keek jij en wij natuurlijk ook, ontzettend uit naar deze vakantie. Saampjes met oma en opa even een weekje lekker weg van alles. Niemand die jou ziektebeeld kent, niemand die jou beperkingen weet, gewoon een spontaan meisje van acht jaar. Wat "droomde" ik van een vakantie waar wij als gezin opgaan in de menigte van alle andere gezinnen. Gewoon lekker zwemmen, van alle glijbanen, even shoppen, met het animatieteam meedoen, even naar de marktjes, lekker op het strand kijken en nog veel meer ontspannende dingen doen. Heerlijk!
En wat heb je genoten, je begon met lachen en ik heb die lach eigenlijk de hele week gezien. Zelfs het vliegen vond je leuk spannend haha.
Maar wat een ongelofelijke waterrat ben je!
Gek doen met oma op het luchtbed. Saampjes met opa van de glijbaan.
 |
| Knuffelend onder het luchtbed |
Oefen met papa onderwater. Je kreeg er geen genoeg van. Tijd om te rusten of even wat te drinken had je bijna niet!
Maar o, wat zag ik ook een hoop dingen die ik niet wilde zien. Door de chemo heb je 2 jaar geen zwemles kunnen volgen. Je zwemdiploma heb je dus helaas nog niet. Van die grote harde glijbanen, mocht je niet. In het diepe bad, kon je niet alleen, voor het peuterbad was je 'eigenlijk' te groot, en het ondiepe bad met de glijbanen had je soms wel even gezien. Wat viel je tussen wal en schip.
Ook vriendinnetjes zoeken, was lastig. Door de schittering van de zon op het water, zag je soms niet zo goed, waardoor je heel dicht bij de kindjes kwam. Dit vonden de kindjes vaak niet fijn, dus lieten ze je weer alleen. Veel en vaak ben je gevallen, wat een blauwe plekken heb je opgelopen. Maar het weerhield je er niet van om niet meer te zwemmen.
Na het zwemmen, even rusten op de kamer, voordat we gingen douchen en eten. En daarna weer terug naar de kamer. 's Avonds naar de shows of muziek bij het hotel, was te hard voor je en veel te druk. Maar slapen deed je super (niet zo gek na al dat zwemmen!).
Ook wilde je net als vele andere kinderen alleen langs het buffet, en daar ging je met je bordje. Maar al die mensen liepen daar ook met hun bordje precies op jouw ooghoogte. Het beste ging het in je rolstoel en dan langs het buffet, dan kon iedereen een beetje rekening met je houden. Maar dan kon je weer niet zien wat er in de schalen zat. Dus ook hier liepen we vaak met je mee. Maar ijs halen, dat kon je super! Elke dag probeerde je wel een nieuwe smaak en dat hebben we geweten. En dat gezichtje van je als het je gelukt was om een ijsje met twee bolletjes te scoren, zo trots als een pauw!!
Wat had ik gehoopt dat we inderdaad "wegvielen" tussen alle vakantiegangers. Maar wat heb ik deze vakantie weer een ongelofelijke bewondering en respect voor jou gekregen. Want het ziektebeeld neem je mee (ook al zie je het niet), dat kun je niet thuis laten. En elke dag weer vecht jij voor je eigen plekje! Maar wat draag jij een enorme regenboog met zonnestralen om je heen mee, dat is mij deze vakantie wel weer duidelijk geworden. 8 dagen vond ik lang genoeg, want 24/7 jouw ogen zijn is een zware emotionele "taak", die ik met liefde draag, maar de "taak" die jij de rest van je leven draagt, is ontelbaar meer!
Wat droomde ik van een prachtige vakantie, en wat kreeg ik een prachtige vakantie met prachtige mensen om me heen. Wat fijn dat we dit met z'n allen hebben kunnen delen, want alleen was het me zeker niet gelukt.
KANJER, bedankt voor deze geweldige week met een dikke gouden rand!
Dikke knuffel mama.
Lof joe xxxx
