maandag 24 september 2012

LOSLATEN............?

Ja loslaten, hoe doe je dat... Gewoon als een kopje in je hand............. of een papiertje op de grond? Je kostbaarste bezit loslaten staat nergens beschreven. Maar o wat doet ons meisje het toch goed op "haar" school. En wat heeft ze het allemaal ontzettend goed opgepakt, de kindjes, de bus, het late thuiskomen. Iedere keer weer sta ik versteld hoe "flexibel" zij is, en hoe lastig ik het vind. Het loslaten is begonnen, oke niet van op de fiets naar school is ver genoeg, nee echt loslaten. In de straat, prima. Naar de speeltuin met de walki talki (toch nog een beetje contact houden) ging al enkele weekjes goed. Netjes melden mama ik ben in die speeltuin. Mama ik kom naar huis. Maar verleden week was er een stemmetje op de walki talki van een buurmeisje. Miriam wil je even naar de speeltuin komen, Fabiën is gevallen. Ach elk kind valt wel eens, maar goed ik kom er aan. Eenmaal daar bleek Fabiën van bovenaf langs de glijbaan op haar hoofd te zijn gevallen. Wat een schrik. Snel naar huis, daar ging ze al gelijk op de bank onder de dekens. Huisarts gebeld, even overleggen. Toch maar even UMC gebeld en situatie uitgelegd. Goed in de gaten houden en wekadvies meegekregen. Trouw op gevolgd. Volgende dag ging het al stukken beter met dametje en ze ging gewoon naar school. Nog wel met wat hoofdpijn maar dat hield haar niet tegen.
Is dit loslaten, gewoon naar de speeltuin. Als ik er nou bij was geweest was dit dan ook gebeurd? Dat weet je nooit, maar het voelde heel dubbel.
Zondag ging onze dame op de fiets met walki talki naar de speeltuin. Nog geen 15 minuutjes later, stemmetje: Mama, wil je alsjeblieft naar de speeltuin komen ik voel me helemaal niet lekker. Daar aangekomen, lag ze op de grond. Kindje ga staan, ga van die koude grond af. Toen ik haar oppakte zag ik het al, helemaal wit. Ik heb zo'n hoofdpijn, ben duizelig en misselijk, ik wil naar huis.
De weg naar huis leek wel een eeuwigheid te duren, 2x onderweg fiets aan de kant gegooid, en spugen. Eenmaal thuis, lag ze op de bank en viel weg. Weer wakker, kijken, draaien met de ogen en weer wegvallen. Huisarts weer gebeld,
UMC gebeld, huisarts thuis gekomen, overlegd met ziekenhuis. Fabiën was soms ver heen, en moeilijk te wekken. Toch maar besloten om een ambulance te laten komen, voor verdere onderzoeken in het ziekenhuis. Binnen 15 minuten lag ons meisje in de grote gele ambulance opweg naar Nijmegen. Alles behalve naar het ziekenhuis wou ze, en blijven, no way.....vergeet het maar. Alles haalde ze uit de kast om maar te zorgen dat ze vanavond gewoon thuis friet met knakworstjes kon eten. Tegen de ambulance broeder zei ze: Als ik morgen jarig zou zijn, laten ze me echt wel naar huis gaan. Dus ik ben morgen JARIG!

Eenmaal in het ziekenhuis werd ze beetje bij beetje de oude Fabiën weer. De testjes waren allemaal prima. Wat het geweest is. Fabiën heeft in de speeltuin op de kop aan de tuimelstang gehangen, vermoedelijk kon haar hersendrain dit niet goed aan, waardoor het hersenvocht niet meer goed via de maag weg kon lopen. Of dit nog komt door de "klap" van de glijbaan is niet duidelijk. De dokter heeft haar uitdrukkelijk gezegd, dat ze niet meer op de kop mag hangen. Dat haar hoofd zoveel mogelijk boven haar buik blijft staan. En dat ze het rustig aan moet doen in de speeltuin en dat we dan maar hopen dat ze niet weer wegvalt,
hoofdpijn krijgt en misselijk wordt. 's avonds zat ons meisie gewoon zoals het hoort, heerlijk thuis aan de friet met knakworstjes!!!
En morgen of overmorgen, laat ik haar gewoon weer naar de speeltuin gaan, gewoon omdat een meisje van 7 jaar dat wil en ik, ja ik kijk stiekem vanachter een boom of het allemaal goed gaat.

Loslaten.............. vandaag, misschien morgen of volgende week................
Ach eens lukt het me wel, maar voor nu zou ik alleen maar willen gillen
heel hard gillen aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!

dinsdag 11 september 2012

Een dag met een gouden randje

Ja hoe bereid je je voor op een nieuwe school met alle bij behorende emoties.
Ik dacht als ons meisje "plezier" heeft en geniet, is het goed. O wat kan je je vergissen in jezelf... Donderdagnacht om half vier was Fabien al wakker, hoofdpijn, buikpijn en toch ook heel blij. Want vandaag, ja vandaag was HAAR FEESTJE! Nieuwe kleren aan (Mam waarom alleen als je jarig bent en niet op een afscheidsfeestje? Ja geen idee, dus nieuwe kleren zelf uitgezocht), make up op, het is immers een feestje. Lekker luchtje op "Justin Bieber". Traktaties mee, tekeningen en taart voor de juffen/meester mee.
 
Glimlach op en om 8 uur al richting school. Wat was ons meisje blij, maar wat hadden wij een knoop in de maag! Eenmaal in de klas, stond ze volop in de belangstelling, hier een tekening, daar een kadootje. Mooie woorden van ouders/kinderen: "Bedankt, voor alle mooie momenten die jij mij gegeven hebt Fabien". Probeer het dan maar eens droog te houden. En ons dametje zat alleen maar te stralen, precies zoals ze is!
Rond elf uur begon haar afscheid, wat was het leuk en gezellig. Ze kreeg een mooie collage van alle kindjes bij wie ze vanaf groep 1 tot groep 4 heeft gezeten. Wat een mooie blijvende herinnering is dit zeg. Allemaal hadden ze een tekening/briefje gemaakt, die mooi gebonden was als een boek. Al met al echt verwend. Maar dan komt toch het afscheid. Langzaam aan verzamelde de meeste juffen/meesters zich in haar lokaal, en liepen met ons samen naar buiten. Daar werd ze als een echte prinses uitgezwaaid.......snik......
En toen moesten we nog naar de nieuwe school om haar meubeltjes te brengen, zodat ze maandag ook echt kon beginnen. Wat word je dan weer met twee benen op de grond gezet. Zo sta je te lachen en te zingen en zo word je weer geconfronteerd met die harde werkelijkheid. Die werkelijkheid die de hele ochtend niet "zichtbaar" was.
Want wat voelde het oneerlijk om dit meisje wat zo goed in haar vel zat, uit haar vertrouwde omgeving te halen. Maar dan ook letterlijk haar een heel ander leven te "geven". Geen thuiszorg meer, geen boterhammetje tussen de middag thuis. Niet meer zelf op de fiets naar school brengen en ophalen. Niet meer naar "haar" zwemles, niet meer naar therapie, niet meer met de kindjes afspreken op het schoolplein. Nee niets van dit alles. Maar nu met een busje naar school, onbekende kinderen/taxi -chauffeuse. Onbekende school en leerstof, andere juffen/meesters, therapeuten, speelplaats, gymzaal enz. De angst die je bekruipt of je samen de goede stap hebt genomen, die twijfel was ineens weer aanwezig!

Maar maandag ochtend rond 8.20 uur stond toch echt het taxibusje voor de deur, voor onze Kanjer! Blij, lachend en zingende stapte ze in, nog even snel zwaaien voor de hoek en dan................weg, uit het zicht. Zeven jaar lang, waarvan de laatste drie jaar zeer intensief heb ik voor haar gezorgd. Geen pilletje, drankje, pijntje heb ik gemist en nu..............ja nu stond ik letterlijk met lege handen, en een bonkende hoofdpijn! Om half vijf zou ze weer thuis zijn, uhh, hoezo zo laat, gaan jullie nog via de speeltuin of zo. Wat een lange dagen. En dan begint het wachten, met de ziel onder de armen zat ik thuis. De uren kropen voorbij en ik ach ik zat ze af te tellen. Nog 5 uur, nog 4, 3, 2, en toen ineens 5 over half 5, kwam ze de straat in rijden. Weer net zo lachend en zingend als toen ze vanochtend ging. Maar eenmaal binnen, was daar de werkelijke Fabien. Huilen, boos, schreeuwend. Hoe was het schat? Ik praat niet tegen je, ik zeg niks. Waarom niet schat? Je hoort me toch.......
Heel begrijpelijk die boosheid en die opgekropte frustratie. Met alles wat er voor haar veranderd is............ Maar dat wil niet zeggen dat ik weet hoe ik daar mee om moet gaan. Maar in de loop van de avond, vertelde ze dat ze het heel leuk op school heeft gehad. Ze hadden grapjes gemaakt in de klas, ze had gegymt, gespeeld. Wat een positieve verhalen! Maar wat raakte dat me ook. Onze meid, zo'n ander leven in twee dagen tijd, en dan zo tevreden over school. Zelfs de busrit vind ze leuk. Wat ben ik blij, dat zij een goed gevoel heeft bij dit alles, en mijn gevoel, ach dat komt ooit ook nog wel eens goed.
Wat ben ik super, super trots op haar!
Wat ben ik trots dat ik van dat meisje haar moeder ben! En dat gevoel is
BEREGOED!!!!!!