Dat ze iets zouden vinden (hoe klein ook), wat jou klachten veroorzaakt.
Maar wat als dat iets iets heel groots blijkt te zijn?
Hopen dat ze niets zouden vinden, maar wat dan, waar komen de klachten
dan vandaan?
Wat de "uitslag" ook zou zijn, het zou dubbel voelen.
Hoe dan ook, vol goede moed op naar het UMC. De MRI ging super snel, en super goed. Wat laat je alles toch gelaten over je heen komen. Mijn petje af.
Eind van de dag kwam de oncoloog (niet onze 'eigen' maar een andere dokter, die ons ook wel kent). Soms is het ook goed dat iemand anders even naar de situatie kijkt. Zij vertelde ons dat de tumor stabiel was gebleven en dat ze geen gekke dingen zag op de MRI. Zucht...............toch een soort opluchting.
Maar wat nu.
Alles weer uitgebreid besproken met de oncoloog, de dagelijks aanwezige hoofdpijn, de dagelijks aanwezige vermoeidheid, de incontinentie, de pijn in de beentjes en rug/zij, de braakneigingen. Haar gedragsverandering, het soms wegvallen, niet weten waar of hoe.
Ze vroeg gelijk of er al eens een hersenfilmpje gemaakt was, of de endocrinoloog (hormoon dokter) er al bij betrokken was, of ze al morfine had geprobeerd.......
Allemaal weer nieuwe woorden, onderzoeken.
Ook gaf ze aan dat deze klachten misschien zelfs niet met de tumor te maken
hebben maar dat het om iets "nieuws" gaat. Hoezo iets nieuws, we willen niets
nieuws we willen eigenlijk van het "oude" af!!! Zij zou alles nog eens bespreken
met onze eigen oncoloog en dan kijken hoe nu verder.
Al met al hadden we inderdaag dat dubbele gevoel, die onmacht, niets kunnen
doen terwijl je kind pijn heeft.
Je staat erbij en je kijkt ernaar ...LETTERLIJK....
Hoe kun je je kind recht in de ogen kijken en haar zeggen dat je niets maar
dan ook niets aan die pijn kan doen! Ook nu ligt ze alweer drie uur wakker door
en met hoofdpijn grrrr........
Maar o wat hebben we het vandaag ook fijn gehad en wat hebben we vandaag
genoten. Want er bestaan mensen die met je meedenken en die beseffen dat
ze iets hebben waar wij misschien wel heel blij mee zijn. En dat klopt
We hebben een tandem, zo eentje waar Fabien voorop zit en mama/papa
achterop aan het fietsen. Wat een uitvinding!
Niet meer achter de rug van mama zitten en niets kunnen zien, nee, gewoon zelf fietsen, wind in de haren, en gaan met die banaan (o nee hij is blauw, maar gepimpt roze).
Wat een emotie komt er los bij het zien van haar blije gezicht. Hoeveel
kilometers we al niet gefietst hebben in 1,5 dag. Meer als normaal in een
hele maand. Maar we doen het graag, tong op de knieen , spierpijn, allemaal
voor een gelukkig moment!
Want dat we mooie momenten/herinneringen beleven met deze fiets is zeker.
Ik zou zeggen laat het voorjaars zonnetje maar komen, wij zijn er klaar voor!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten