Nuchter, stilletjes en witjes zat ons dametje achterin. Eénmaal aangekomen wou ze ook gelijk het naaldje in de port a cath en bloedprikken dan hadden we dat maar gehad.
Als eerste was ze aan de beurt. Het MRI apparaat stond al klaar. Wat een groot apparaat voor ons kleine meisje. Maar wat een super belangrijk apparaat ook, want hierna kon onze wereld wel weer totaal veranderen! Over een week zouden we de uitslag krijgen.
Maar wat deed ze het weer goed, maar wat kwam ze vervelend uit de narcose. Met vreselijke hoofdpijn, waardoor ze erg heel erg boos was. En dan sta je als ouder wederom machteloos. En ons dametje laat niet zo gauw haar "pijn" zien buiten haar vertrouwde muren thuis.
Toch mochten we in de loop van de middag lekker naar huis. En dat was ook wel nodig, want ze zat er letterlijk doorheen. Lekker thuis op de bank.
En toen ineens was daar het telefoontje, de tumor is wederom stabiel, en de hersenkamers zijn mooi!
Geweldig!!!!! Mooier nieuws kan je niet krijgen.
En toch nu naar een paar dagen, voel ik de "opluchting" niet, hoe gek ook. Want Fabiën gaat alleen maar achteruit, de hoofdpijn wordt als maar erger, hoe kan dit?
Liever had ik dan gehoord hoe klein ook dat ze op de MRI iets konden zien waardoor het kwam, dan was er misschien een oorzaak en dus een mogelijke oplossing! Maar NEE NEE NEE....................
Afgelopen nachten is onze kanjer geregeld wakker door de hoofdpijn, tot misselijkheid aan toe, dit moet toch een oorzaak hebben. Vandaag maar weer eens contact gehad met de oncoloog. We mogen in ieder geval de medicatie niet verhogen, we moeten zelfs gaan afbouwen. En ze gaat Fabiën voordragen bij de hoofdpijn-poli.
Dus voor de verandering maar weer eens wachten, wachten en nog eens wachten.
Sinterklaas heeft inderdaad een mooi kado voor ons achtergelaten, toch had ik graag gezien dat hij ook iets voor ons meisje kon betekenen. Of bestaat de beste man dan toch niet?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten