Wat zat jij lekker in je vel, de afgelopen week. Na een geweldige week kamp, kon niets dat gevoel doorbreken, althans.........ik wou dat dat zo was.....
Maar hoe hard is dan de werkelijkheid van ons alledaagse leventje. Een week voor kamp moest je weer een chemokuur, maar de nier waardes waren niet goed, veel te hoog. Dus de kuur werd een week uitgesteld, maar omdat het kamp er tussen zat, werden het uiteindelijk twee weken.
(vanwege de nier problemen is er besloten om de periode tussen de kuren een week te verlengen, hopend dat we de gezonde organen een beetje kunnen sparen, en de nieren een beetje bij trekken)
Ook nu bleken de nier waardes nog steeds hoog te zijn, maar wel binnen de normen voor weer een dubbele kuur.
Donderdag gaf je al aan, dat je er geen zin in had, geen zin om naar dat stomme ziekenhuis te gaan, geen zin in die stomme prik naalden, en al helemaal geen zin in die stomme chemo caspertjes, want daar ging je alleen maar van spugen.
En wat gaf ik je gelijk, alles maar dan ook alles was stom!
Waarom moesten we juist nu, nu het zo goed ging, weer een behandeling.
Maar wat ben je toch altijd dapper en stoer, maar vooral realistisch.
Want wat moet dat moet.
Dus vrijdagochtend ging je zonder mopperen de auto weer in, op weg naar de medicijntjes (hoe stom ze ook zijn), die ervoor zorgen dat je nog van heel veel dingen kunt genieten.
En wat veranderde jij zodra je de medicijntjes kreeg, je viel eigenlijk meteen in slaap, zoveel energie kost dit jou lichaam.
Bij de tweede kuur, werd je weer langzaam wakker, wat was je misselijk.
En wat heb je vaak en veel gespuugd. Zelfs 's avonds thuis hield het niet op. Je durfde ook niet alleen naar bed, bang dat je het hele bed onder zou spugen. Samen met papa heb je de nacht door gebracht in het grote bed.
Wat een contrast met 24 uur daarvoor........
Ook nu heb je nog hoofdpijn en ben je nog misselijk. Wat vraagt deze behandelingen toch een hoop van jouw lichaam.
Maar wederom ben je dapper en stoer, want nu ik dit typ, lig jij (met een toch nog wel wit snoetje) op de bank met drie vriendinnetjes om je heen, gezellig een filmpje te kijken.
Lieve schat, ik hoop dat je je gauw weer wat beter voelt, en dat je het gevoel van het kamp nog heel lang vast mag houden.
A.s. donderdag hebben we een MRI om te kijken wat deze 15 chemobehandelingen hebben gedaan.
Helaas moeten we dan ruim één week wachten voor we de uitslag krijgen (11 juli).........wat krijgen we te horen?...........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten