Natuurlijk.............

Natuurlijk ziet ons meisje er goed uit,
natuurlijk doet ons meisje het erg goed.
Natuurlijk gaat ze elke week "makkelijk" mee naar het ziekenhuis,
Natuurlijk laat ze zich aanprikken,
natuurlijk gaat ze de andere dagen gewoon naar school.
Natuurlijk speelt ze soms nog buiten,
natuurlijk is ze vrolijk,
natuurlijk kletst ze nog net als voor de kuren.....

Maar is alles wel zo natuurlijk.........

Want zo natuurlijk is het niet,
dat ze elke week naar het ziekenhuis moet,
dat ze 78 chemo kuren moet,
dat ze elke week bloed moet prikken,
dat we dan wachten op de uitslag,
dat ze daardoor niet elke vrijdag naar school kan,
dat ze veel en vaak moe is,
dat ze soms misselijk is,
dat haar haartjes dunner worden,
dat ze 's nachts wakker is,
dat ze soms boos en verdrietig is,
dat ze niet alles kan wat ze zou willen,
dat ze zich soms eenzaam voelt,
dat ze soms over de dood praat en denkt,

Nee ...... natuurlijk is het niet,
ik noem het DAPPER en KNAP!!

Het eerste blok chemo zit erop (7 kuren), op naar blok 2 met 10 kuren!

Aanprikken PAC voor bloed en chemo

Even lekker op een terrasje

Even lekker uitrusten



 

Nieuwe PAC

Vrijdagochtend om 8 uur stond de operatie gepland. Aangezien ons meisje als eerste aan de beurt was, was het toch handiger om donderdagmiddag na de boterham ons al te melden op afdeling de Zee. Dus een nachtje blijven.
Wat een verdriet had Fabiën toen we die donderdag naar Nijmegen reden.
Dag Elst, zegt ze. Eenmaal in het ziekenhuis, was het verdriet snel weg. Na een korte, wat gespannen nacht zaten we om zes uur al gewassen klaar. Medicijntjes gehad, operatie jasje aan. En wachten, om 8.10 uur kwam de zuster met de mededeling, dat Fabiën als vierde op de ok-lijst stond dus niet voor 10.30 uur aan de beurt zou zijn. Grr... Wat was ons dametje boos! Maar goed, dus weer wachten. Om 11.10 uur kwam de zuster weer, met de mededeling dat ze echt niet voor 14.30 uur geopereerd zou worden. GRRRR.... Wat een verdriet en wat een boosheid. Honger had ze, vreselijke honger, vanaf gisteravond 19.00 uur al nuchter, en nu dit! En waardoor, geen idee. We hebben gevraagd of iemand ons kon uitleggen waardoor dit kwam, kregen we te horen dat de chirurg ons straks zelf kwam uitleggen waardoor...?
Om 12.10 uur kwam hij met de mededeling, ik neem je gelijk mee naar de ok.
Oké! Tot onze verbazing werd hij gebeld, met de mededeling dat de röntgen buis die nodig is bij de operatie niet aanwezig was, dus of we nog een uurtje konden wachten. Tuurlijk, geen enkel probleem, we doen niet anders grrrr.
Dat uurtje werd ruim vijf kwartier. Eenmaal op de ok, werd de narcotiseur weggeroepen en waren we gauw weer een half uur verder. Al met al was het na half drie voor dat ze echt geopereerd werd. Na anderhalf uur belde de chirurg, dat de PAC (na drie keer proberen) toch niet gelukt was aan de rechterkant, maar links zat. Ach, kan er ook nog wel bij.

 

 

Er moest nog bloed geprikt worden toen weer wachten op de uitslag, toen nog een chemokuur. Uiteindelijk om 6 uur een boterhammetje.........heerlijk.........
Om 8 uur nog een longfoto (om te kijken, of ze niet per ongeluk een klaplong had opgelopen van het duwen van de lijn). Voor de verandering wachten op de uitslag. Maar toen na negen uur kregen we te horen dat de longen goed waren.
Met gillende banden naar huis, waar we om 21.45 uur doodmoe op de bank vielen.
Wat een dag!!!!
Maar de volgende dag, was onze kanjer weer goed op de been (beetje moe en pijn nog), maar weer gezellig zichzelf!!
Wachten, nee dat is niets voor ons meisje zonde van je tijd!!!
En geef haar eens ongelijk