We hadden alles al geprobeerd, luisteren, negeren, zelfs boos worden. Geen aandacht, want elke vorm van aandacht is aandacht. Wat zegt de psycholoog. Bij elke roep of schreeuw aandacht geven, hallo dat stadium waren wij al lang voorbij. Maar goed, oke, aandacht geven. Zeggen dat je er bent, dat ze moet gaan slapen en welterusten. Niets meer en niets minder. Geef haar een gevoel van veiligheid, laat weten dat je er bent. Dat zal een hoop energie kosten maar na vier/vijf weken zal het voorbij zijn. Het is even doorbijten maar dan....... Oke, dit noemen ze het kiekeboe effect. Vol goede moed hebben we dat gedaan. Je zult het geloven of niet maar de eerste dagen ging het erg goed (ze riep wel, we liepen soms wel tig keer, maar geen gehuil, geen boosheid, alleen maar zere beenspieren haha.
Na een goede week, waren we eigenlijk weer terug naar af. Het was al drama met het naar bed brengen, huilen, tijd rekken, boos zijn. Alles was fout. De avonden werden langer, de nachten korter en de dagen leken wel weken. Vier vijf weken zijn de psycholoog?????? Nog geen 4/5 dagen. Ik was op een gegeven moment zo moe, toen ze 's nachts kwam ik naar haar toe ging, (eigenlijk boos en geirriteerd) en vertelde, dat zij niet wou slapen prima, maar dat ik en papa wel onze rust nodig hadden. Dus ze kon roepen maar wij kwamen niet meer. Terug in bed zei Herman, Miriam heb jij het kiekeboe-effect overboord gegooid. Ik zei als Kim (de psycholoog) wilt dat we gaan kiekeboeen, ze maar hier moet komen slapen, ik ben er klaar mee!
Ons dametje heeft die nacht niet meer geroepen. Maar ook dit was niet de oplossing. Het is zo als je slechte nachten hebt, dat je meer geprikkeld bent. Dit breng ik ook over naar Fabien, dat werkt averechts (hoe helder kun je denken de volgende dag!) Wij zeiden steeds maar weer, je moet nu slapen Fabien, morgen moet je weer naar school. Dat moeten is fout. Je probeert te slapen, lukt dat niet blijf je lekker rustig liggen. Welterusten. Deze methode werkt prima. Ze slaapt eigenlijk prima in, maar in de loop van de avond wordt ze toch weer wakker en ligt vervolgens zo drie uur later nog wakker? Waardoor, geen idee, soms met hoofdpijn. Ze wil dolgraag slapen maar het lukt haar gewoon niet. Het feit dat ze van ons ook gewoon mag wakker liggen, heeft ze niet de neiging om ons nog zo veel te roepen. Dus we gaan gestaag verder met het kiekeboe effect. Want eens moet die man met die bewuste hamer haar toch ook ontdekken!
Gisteren zijn we ook nog bij Visio (blindeninstituut) geweest. We hebben een kijkje genomen in de school. Wat kun je verwachten?? Geen idee, allemaal kindjes met van die stokken, veel schuimrubber op de muren. Maar nee. Eigenlijk een "gewone" school, maar wel met aanpassingen. Belletjes in de schommel, speciale paden voor fietsen, leraren met fel gekleurde jasjes. Gymzaal met verduisteringsgordijnen tegen het zonlicht, vloerbedekking op de muren, "grind"randen om het speelveld. De klas waar Fabien in zou kunnen bestaat uit 8 kindjes en twee leraren. Klein overzichtelijk klasje. Er is zelfs een zwembad op school. Al met al een prima school, maar nog niet (en ik hoop nog heel lang niet), de school voor Fabien. Want wat een eind rijden, daardoor hele lange dagen. Maar ons meisje kan nog prima meekomen met haar eigen school, het tempo is met de aanpassingen die ze krijgt te doen, ze zit daar lekker in haar vel. Wie zijn wij om te haar daar weg te halen. Nee hoor, later misschien ooit later.
Ook kreeg ze die dag testen. Wij konden achter een spiegelraam alles zien wat zij deed met twee juffen. Ze moest braille "lezen/voelen". Dan wordt je wel erg geconfronteerd met de toekomst. Maar al met al deed ze het fantastisch. Ze heeft voor elk probleem eigenlijk gelijk een oplossing. Lukt met dit niet zo, dan doe ik het zo. Geweldig! Ze moest bv diertjes voelen die ze niet zag, ze wist precies wat het was. Nee niet door het voelen, maar ze had het via de spiegel gezien. Hoe slim kun je zijn. Ik hoop dat ze dit nog lang zo volhoudt, creatief zijn met haar beperkingen. Al met al een drukke en toch ook emotionele dag. Een goed gevoel, maar nee..............nog maar niet!
Op dit moment gaat het best goed met ons meisje. Ze is weer voor het eerst sinds 1,5 jaar naar zwemles geweest.
Hoe blij kun je een kind krijgen. We stonden in de schaduw bij haar grote glimlach. Ze heeft weer een hoofdje bedekt met hele donkere steile haartjes. Wel loopt ze de laatste dagen weer wat moeilijker, slikt ze weer slecht, weer wat meer hoofdpijn. Je wordt dan ineens ook zo weer met twee benen op de grond gezet, dat elke dag idd elke dag die goed is ook echt goed is.Je houdt je zo vast aan het positieve en dat ja dat blijven we doen! We gaan er even lekker een weekendje met oma en opa op uit. Slecht weer of niet................ons weekend kan niet meer verpest worden!
Leuke dingen, daar gaan we eens goed energie insteken, dus als jullie nog suggesties hebben.......................ik sta er open voor..................KIEKEBOE
